| Analizą retrospektywną objęto 100 psów z przewlekłymi lub nawracającymi zakażeniami dróg moczowych, które trafiły do North Carolina State University (Raleigh, NC) Veterinary Teaching Hospital w latach 1989-1999. 
 Kryterium wyboru było uzyskanie dwóch lub więcej pozytywnych wyników hodowli bakteryjnej z moczu w okresie sześciu miesięcy. Objawy, obecność zaburzeń predysponujących, wyniki badań moczu i hodowli bakteryjnej oraz postępowanie lecznicze uzyskano z kart pacjentów.
 
 Średni wiek psów, w którym po raz pierwszy rozpoznano zakażenie dróg moczowych wynosił 7 lat.
 
 Psy młodsze niż 3 lata i starsze niż 10 były w grupie podwyższonego lub obniżonego ryzyka odpowiednio w przypadku ponownego lub przewlekłego zakażenia.
 
 Zakażenie dróg moczowych występowało częściej u wysterylizowanych samic.
 
 W czasie pierwszego badania ponad połowa psów nie wykazywała objawów zakażenie dróg moczowych.
 Badania osadu moczu wykazały hematurię, pyurię i bakteriurię odpowiednio w 47, 72 i 85% przypadków.
 
 Najczęściej izolowane bakterie to Escherichia coli i Enterococcus/Streptococcus spp.; infekcje mieszane były również powszechne.
 29,5% wszystkich izolatów było oporne na osiągane przez antybiotyki stężenie w surowicy po podaniu doustnym.
 
 Zakażenia oporne na leczenie powszechnie przepisywanymi antybiotykami najczęściej występowały u psów z problemami z oddawaniem moczu.
 Potencjalnie predysponujące zaburzenia zostały rozpoznane u 71 psów. Korektę tych zaburzeń uzyskano u 35% z tych 71 psów.
 
 W przypadku standardowej antybiotykoterapii bez określenia zaburzeń predysponujących uzyskiwano słaby efekt terapeutyczny; u 74,5% tych psów okres bez nawrotu objawów trwał poniżej 8 tygodni.
 
 Porównując okazało się, ze w przypadku psów, u których usunięto czynniki predysponujące lub leczono antybiotykiem długoterminowo w niskich dawkach uzyskiwano subiektywnie lepsze opanowanie choroby.
 
 
 
 Źródło: Seguin MA, Vaden SL, Altier C, Stone E, Levine JF. (2003): Persistent urinary tract infections and reinfections in 100 dogs (1989-1999). In: J Vet Intern Med. 2003 Sep-Oct;17(5):622-31.
 
 
 Poinformuj kolege
  |  
Wersja do druku
  |  
Send this article
 
 
 |